Συλλογικές συμβάσεις εργασίας και Εργατικό «Δίκαιο» Κίνας στο λιμάνι του Πειραιά υπό τη σκιά του Brexit
Του Άρι Καζάκου*
Όπως και αν αξιολογήσει κανείς το Brexit, γεγονός είναι ότι οι Βρετανοί αποδοκίμασαν αυτό το πολιτικό και κοινωνικό τέρας που χτίστηκε στην Ε.Ε. με τη συνέργεια και των δικών τους κυβερνήσεων.
Μπορεί η αποδοκιμασία να εκφράστηκε για εν μέρει λάθος λόγους (όλο το αντιμεταναστευτικό, ρατσιστικό και γενικά ακροδεξιό ιδεολογικό απόθεμα, το οποίο μοιράστηκαν όμως και οι υποστηρικτές του Bremain). Η απέχθεια ωστόσο των ευρωπαϊκών λαών εξηγείται, κατά κύριο λόγο, από την καταστροφή που προκαλεί η ενθουσιαστική στήριξη από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών του πιο ιδιοτελούς, αχαλίνωτου και άγριου και, τελικά, αυτοκαταστροφικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Για χάρη του τελευταίου συντρίβονται η υπαρκτή, λυμφατική και ολιγαρχική, κοινοβουλευτική δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος.
Το πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο της Ε.Ε. δεν αφορά μόνο τις χώρες που βρίσκονται σε Μνημόνιο. Όλο το θεσμικό πλαίσιο, για να ακριβολογήσουμε οι θεσμικές αλυσίδες (βλ. π.χ. το σχέδιο των πέντε προέδρων, σύμφωνα με το οποίο την αρμοδιότητα να αποφασίζουν σε ποιο ύψος θα διαμορφώνονται οι μισθοί δεν θα την έχουν εργαζόμενοι και εργοδότες αλλά οι εθνικές αρχές ανταγωνισμού), δένουν όλες τις χώρες, είτε βρίσκονται σε Μνημόνιο είτε όχι.
Το παράδειγμα της Γαλλίας, που δεν βρίσκεται σε Μνημόνιο, είναι χαρακτηριστικό. Και εκεί ο βασικός μηχανισμός των συλλογικών συμβάσεων βρίσκεται υπό κατάρρευση, ένας μηχανισμός με ορισμένα εχέγγυα ορθότητας και δικαιοσύνης στη ρύθμιση των όρων εργασίας και ιδίως των μισθών, που είναι συγχρόνως και μηχανισμός ελάττωσης της εγγενούς στις ατομικές εργασιακές σχέσεις βίας.
Τις αντιστάσεις των εργαζομένων και, γενικά, της κοινωνίας στη χώρα μας ωστόσο δεν ζητάει μόνο η ανάγκη υπεράσπισης του γενικού θεσμικού πλαισίου για τις συλλογικές συμβάσεις και τη Διαιτησία του ΟΜΕΔ. Σήμερα οι εργαζόμενοι στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης δίνουν μια μεγάλη μάχη για να μην επιβληθεί το Εργατικό «Δίκαιο» της Κίνας στον ΟΛΠ (και κατόπιν στον ΟΛΘ).
Όχι, το εργατικό «δίκαιο» της Κίνας (COSCO) δεν έχει επιβληθεί ακόμη, ωστόσο ο δρόμος για την επικράτησή του έχει ανοίξει με τα επίσημα κείμενα, δηλαδή τη σύμβαση παραχώρησης και το σχέδιο του κυρωτικού νόμου. Εννοούμε εργασιακές σχέσεις όπου, το πιο πιθανό αν δεν λειτουργήσουν οι αναγκαίες αντιστάσεις, νόμος θα είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη και, γενικά, ο νόμος του ισχυροτέρου, όπως είναι ο αυθεντικός χαρακτηρισμός της ατομικής σύμβασης εργασίας.
Π.χ. οι ιδιωτικοποιήσεις / κρατικοποιήσεις (υπέρ της Γερμανίας και της Κίνας εν προκειμένω) των αεροδρομίων και των λιμανιών της χώρας με οιονεί κατοχικές αγοραπωλησίες αποτελούν μια δεύτερη μεγάλη πηγή κινδύνων για ό,τι έχει απομείνει από αξιοπρεπείς όρους εργασίας.
Αλλά όχι μόνον αυτό: Οι σταθερές εργασιακές σχέσεις και οι ουσιώδεις όροι εργασίας, αποθησαυρισμένοι επί δεκαετίες, κινδυνεύουν και από την εκτεταμένη χρήση του outsourcing (ανάθεση υπηρεσιών και έργων σε εργολάβους) που κάνει π.χ. η COSCO. Ακόμη και αν ο κανονισμός εργασίας και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας στον ΟΛΠ έμεναν ανέγγιχτες, σε σύντομο διάστημα η συρρίκνωση του τακτικού προσωπικού και η αντικατάστασή του με προσωπικό εργολάβων θα μετέτρεπαν σε γυμνό κέλυφος όλο το θεσμικό πλαίσιο. Οι σταθερές θέσεις και οι ουσιώδεις όροι εργασίας θα συντριβούν και θα βρεθούμε μπροστά σε προσωπικό (εργολάβων) που θα υπόκειται σε κανόνες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.
Αυτό είναι το πολύ μεγάλο πρόταγμα για το σύνολο των εργαζομένων της χώρας, η αποτροπή της κινεζοποίησης των εργασιακών τους σχέσεων με προπομπό τις πάγιες πρακτικές της COSCO. Με τις απεργίες τους οι εργαζόμενοι στα δύο λιμάνια της χώρας υπερασπίζονται ένα καθεστώς εργασίας έναντι του κινδύνου υποκατάστασής του από τοξική, επισφαλή και κακοπληρωμένη εργασία που συντρίβει τους υλικούς όρους αξιοπρεπούς εργασίας και ζωής και δευτερογενώς τροφοδοτεί με «σκουπίδια» το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Τα μηνύματα έχουν πάρει και οι Γάλλοι διαδηλωτές, οι οποίοι στις αγρύπνιες της Πλατείας της Δημοκρατίας στο Παρίσι και αλλού υπερασπίζονται τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Εκεί δεν τραγουδούν την «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν, αλλά το χορικό των σκλάβων από την όπερα «Ναμπούκο» του Βέρντι: «Ω, πατρίδα μου, τόσο όμορφη μα χαμένη»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου