Αστυνομικές ιστορίες
Νίκος Κιάος
Μια λύση θα ήταν να παραιτηθεί ο Ν. Τόσκας μετά τα χημικά της Δευτέρας. Μια άλλη είναι να περιμένουμε τα αποτελέσματα της έρευνας-εξέτασης που γίνεται, αφού ανέλαβε την πολιτική ευθύνη μετά την παρέμβαση του πρωθυπουργού να απαγορευτούν τα χημικά.
Η προκαταρκτική και όχι ένορκη διοικητική εξέταση δημιουργεί ερωτήματα, όπως επισήμανε κι ο δικός μας Μ. Τσαλδάρης την Τρίτη.
Η έρευνα δεν είχε και την καλύτερη υποδοχή από σχολιαστές και παρουσιαστές στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Εκτός από τους συνήθεις έχουμε και ορισμένους με αριστερή καταγωγή και θητεία στην Αριστερά, οι οποίοι εδώ και καιρό είναι πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο τώρα, που είναι στην κυβέρνηση, αλλά και όταν ήταν αντιπολίτευση. Ειρωνεία, απορία (;), χλεύη στα σχόλιά τους ήταν φανερές, καθώς θεωρούν ότι η κυβέρνηση μπορεί να επιβάλλει ό,τι θέλει αφού ασκεί την εξουσία.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ποιο είναι το περιβάλλον, τι αντιμετωπίζει η χώρα, πώς φουντώνει ο πόλεμος -από τις δυνάμεις της διαπλοκής και από έξω- στην κυβέρνηση, ποια είναι η πραγματικότητα τελικώς για να μπορεί να αντιμετωπίσει (και πώς) μια κυβέρνηση, σαν τη σημερινή, τις από παντού επιθέσεις και τους εκβιασμούς, με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 36%.
Κι αυτό ακριβώς δεν βλέπουν ούτε σχολιογράφοι εφημερίδων και σκιτσογράφοι, χωρίς να εξαιρείται και η δική μας εφημερίδα από φαινόμενα που ο αείμνηστος Γιάννης Καλαϊτζής έγραψε και αποτύπωσε για τους «πολύ αριστερούς».
Στη συγχορδία δεν μπορούν να παραλειφθούν και άλλα αριστερά κόμματα, κινήσεις και γκρουπ. Κι όμως, έστω μια ματιά στην Ιστορία βοηθά. Και κυρίως στον χώρο της Αστυνομίας.
Στις 5-1-76 ανέλαβε υπουργός Δημ. Τάξεως ο Γ. Σταμάτης, ως τότε αντιπρόεδρος της Βουλής από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974, τις πρώτες μεταδικτατορικές. Επαθε αμέσως καρδιακό επεισόδιο και εισήχθη στο νοσοκομείο.
Τότε είχαν γίνει σοβαρά επεισόδια, με ξυλοδαρμούς κ.λπ. από αστυνομικούς εναντίον απεργών της εταιρείας «Πίτσος». Ο υπουργός ήταν απών, στο νοσοκομείο.
Και βγαίνοντας σε λίγες ημέρες κάλυψε με δηλώσεις του τις αστυνομικές δυνάμεις. Η εκτίμηση, ψύχραιμη, που είχε γραφεί και στις εφημερίδες ήταν ότι έσπευσε η Αστυνομία με τη συμπεριφορά και τις ενέργειές της να δημιουργήσει προτετελεσμένα για τον νέο υπουργό, ο οποίος δεν είχε δώσει βεβαίως εντολή «χτυπήστε», αναγκάστηκε όμως να δεχτεί τη θέση της Αστυνομίας.
Και έμεινε ουσιαστικά δέσμιός της. Εμεινε υπουργός ώς τις 8-11-77, πριν από τις τότε εκλογές.
Προκάτοχός του ήταν ο Σόλων Γκίκας, παλαιός στρατηγός και παλαιός συνεργάτης του Κων. Καραμανλή, ο οποίος ανέλαβε στις 24-7-74, με την πτώση της χουντικής κυβέρνησης.
Τον είχε επιλέξει ο Κ. Καραμανλής για να ελέγχει τα Σώματα Ασφαλείας, ιδίως την εποχή εκείνη με τη συνέχεια από τη χούντα, ως γνώστη του χώρου πολιτικά και ιδεολογικά, αλλά αφοσιωμένο στη νέα κατάσταση, που είχε και το πεδίο να κινηθεί. Και είχε μπει για να ελέγχει τα χειρότερα.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε άλλους σταθμούς της Ιστορίας, ας έρθουμε σε κοντινές καταστάσεις. Μόλις πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό το περιστατικό με τις ενέργειες στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας, σε νέους, παιδιά. Τα διαπόμπευσαν, τα εξευτέλισαν, τα βασάνισαν για κάτι ψεύτικα πιστολάκια, που τα είχαν για θεατρική παράσταση.
Το ίδιο Αστυνομικό Τμήμα έχει ιστορία στα βασανιστήρια. Προ ολίγων ετών στα κρατητήριά του βασάνιζαν, και μάλιστα απάνθρωπα, μετανάστες.
Για το πρόσφατο περιστατικό ξεσηκώθηκαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και αναμένονται από το αρμόδιο υπουργείο τα αποτελέσματα των ερευνών.
Αλλά ας πάμε και στις εκλογές, κυρίως μετά το 2012 και ας θυμηθούμε τα τεράστια ποσοστά που πήρε η Χρυσή Αυγή σε εκλογικά τμήματα όπου ψήφιζαν αστυνομικοί.
Το «ναρκοπέδιο» είναι μεγάλο, ίσως πιο εκτεταμένο από όσο υπολογίζει κανείς, και κυρίως έχει βαθιές ρίζες. Γιατί να μην πάμε πιο πίσω, παλαιά, ακόμα από την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά, 1936-1940, στη ναζιστική κατοχή, στην εποχή του εμφυλίου πολέμου, στη μετεμφυλιακή εποχή και μετά στη δικτατορία.
Η Αστυνομία, τα Σώματα Ασφαλείας ήταν το σταθερό, στιβαρό και σκληρό χέρι της εξουσίας με τις επιδόσεις στη στήριξή της, με κάθε τρόπο και μέθοδο και κυρίως με την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων πάντοτε σε όλες τις φάσεις. Με εξαιρέσεις, επίσης, με φωτεινές εξαιρέσεις που υπέστησαν και τις συνέπειες γι’ αυτό.
Στις βαθιές ρίζες είναι όμως και η νοοτροπία και, κυρίως, ο μηχανισμός που αναπαράγεται, που επιβιώνει, που τελικώς είναι παρών, με κάποια εξηγήσιμη ανάπαυλα σε ορισμένες φάσεις ή στιγμές. Περιμένοντας τον άνεμο πού θα φυσήξει και πώς και προσβλέποντας στη συνέχιση της «αποστολής».
Αν πάμε στη Χιλή και τηρώντας τις αναλογίες θα δούμε ότι ο πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε έπεσε με το πραξικόπημα του Πινοσέτ το 1973, τρία χρόνια μετά τη νίκη με 37%. Τον Πινοσέτ είχε κάνει μόλις τρεις μήνες πριν από το πραξικόπημα ο ίδιος ο Αλιέντε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Τότε, εκεί, είχαν δράσει οι έξωθεν, από τις ΗΠΑ, δυνάμεις, μαζί με τις υποκινούμενες διαδηλώσεις της «κατσαρόλας» και με τα δυναμικά στηρίγματά τους εντός της Χιλής.
Περιμένοντας τα αποτελέσματα της έρευνας στην Αστυνομία για τα γεγονότα της Δευτέρας, μετά την προφανώς άμεση αντίδραση του Αλ. Τσίπρα, το βλέμμα στρέφεται όχι στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, που βαρύνονται με δυναμικές επεμβάσεις και υπερβάσεις στην Αστυνομία, στο Ποτάμι, όσο κυρίως στο ΚΚΕ, στη ΛΑ.Ε., στην Πλεύση. Τι θέλουν δηλαδή, για λόγους ψηφοθηρικούς να πέσει τελικώς η κυβέρνηση;
Είναι η τρίτη κυβέρνηση στην Ιστορία του τόπου με την Αριστερά στην κυβέρνηση. Το 1944 απέτυχε και ήρθαν τα Δεκεμβριανά, η αποχή το 1945 κι ο εμφύλιος. Το 1989 πάλι απέτυχε το «μικρό πείραμα». Τώρα τι θέλουν; Να αποτύχει για να επανέλθουν η Δεξιά και οι συνοδοιπόροι στην Ελλάδα και όχι μόνο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου