Μην ερωτευτείς άνθρωπο σαν εμένα

Μην ερωτευτείς άνθρωπο σαν εμένα

Φρόσω Μαγκαφοπούλου

Μην ερωτευτείς κάποιον που λέει λιγότερα απ’ όσα ξέρει και καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Οι άνθρωποι αυτοί μπερδεύουν. Μείνε μακριά απ’ αυτούς που αγαπάνε παράξενα πράγματα όπως η μυρωδιά των βιβλίων. Που τους τραβάει σαν μαγνήτης το διαφορετικό. Που ψυχαναγκαστικά διαχωρίζουν τους όρους «μοναχικότητα» και «μοναξιά». Μην πλησιάζεις ανθρώπους άναρχους που αντί να έχουν συγκεκριμένο Θεό άγονται και φέρονται με βάση τη δύναμη της αγάπης. Ανθρώπους που ψηφίζουν χωρίς να αυταπατώνται ή να στρατεύονται όπως τους έμαθε η μαμά κι ο μπαμπάς.

Μείνε μακριά, δεν αξίζει ο κόπος. Ερωτεύσου καλύτερα άτομα που ξέρουν να βάζουν τις ζωές τους σε κουτάκια, που γουστάρουν η μόστρα τους να είναι πιο φασαριόζα από την ουσία τους. Που συμπεριφέρονται πάντα σωστά ακόμα κι όταν δεν το εννοούν. Ερωτεύσου ανθρώπους που είναι πάντα συγκεντρωμένοι, που δεν αμφιβάλλουν, που δε σε ζαλίζουν με ολονύχτιες συζητήσεις. Που λένε εύκολα ναι χωρίς να ρωτάνε γιατί. Μείνε κοντά σ’ εκείνους που οι έξοδοι μαζί τους θα είναι μόνο αλκοόλ και γαρύφαλλα. Χωρίς βαρετές εναλλακτικές όπως συναυλίες και νυχτερινές βουτιές σε κοντινές παραλίες.

Για όλους αυτούς που έκαναν τη στεναχώρια τους αυτοάνοσο

Για όλους αυτούς που έκαναν τη στεναχώρια τους αυτοάνοσο.

Ανδριάνα Παπάζογλου

tetik

Για σένα λοιπόν που έκανες τη στεναχώρια σου αυτοάνοσο. Για σένα που κατάπιες όλη τη δυστυχία σου και αυτή μη έχοντας να ξεσπάσει πουθενά, επιτέθηκε στον ίδιο τον οργανισμό που την “φιλοξενούσε”.

Σκέφτομαι πάνω από ένα μήνα να αγγίξω αυτό το θέμα. Είναι ευαίσθητο. Είναι σοβαρό.Είναι όσα δεν μπορείς να περιγράψεις μέσα σε 10 γραμμές.

Αρχικά να σου πω πως οι λόγοι που ένας άνθρωπος εμφανίζει αυτοάνοσο νόσημα μπορεί να είναι πολλοί. Δεν θα σταθώ στα ιατρικά κομμάτια του θέματος καθώς δεν είμαι γιατρός.

Ζώντας από πολύ κοντά ανθρώπους που έχουν αυτοάνοσο νόσημα έμαθα να τους σέβομαι, λίγο παραπάνω απ’ όλους τους άλλους, να τους εκτιμώ και να τους θαυμάζω καθημερινά.

 Πήτερ ο "Κίλλερ".

Polyanthi Voutsina

Τον λέγανε''Κίλλερ'' από την Α΄Δημοτικού κιόλας... Κι αυτό γιατί κτυπούσε όλα τα παιδιά... Μία από τις φορές που είχε έρθει η αδελφή του να ζητήσει τον λόγο γιατί τιμωρήθηκε ο αδελφός της, καθώς φώναζε στον διάδρομο φεύγοντας, βγήκα από την τάξη μου και κατάφερα να την ηρεμήσω... Στην Δ΄ τάξη είχα παραλάβει το τμήμα του Πήτερ [δεν γράφω το αληθινό όνομα] και αυτός χάρηκε πολύ, γιατί όπου τον εύρισκα στα χρόνια που προηγήθηκαν, του άνοιγα κουβεντούλα...

Δυσκολευόταν στα μαθήματα, αλλά για να μην τον κοροϊδεύουν τα παιδιά, τον έστελνα ας πούμε για φωτοτυπίες και μιλούσα με την τάξη μου για το πώς πρέπει να φερόμαστε, ακόμη και στον Πήτερ που τον κατηγορούσαν ότι ''ενώ δεν ξέρει την τύφλα του, κάνει τον νταή, κυρία'' Δύσκολη περίπτωση... Σκέφτηκα ότι γεννιόμαστε άγγελοι..Για να φέρεται έτσι ένα παιδί, μήπως είχε απωθημένα;

Ο Ζακ κι η μωβ σκιά

Ο Ζακ κι η μωβ σκιά

Μαργαρίτα Ικαρίου

Την ιδεολογική αοριστολογία του καναπέ έσκισε στα δυο η ύστατη ανάσα του Ζακ. Σαν έκθεμα γκροτέσκο σε γυάλινη σπασμένη προθήκη, ένα ημιθανές σώμα που το χτυπά ανηλεώς το μίσος και μια ζέχνουσα, επικίνδυνα εξαπλωμένη, εμετική και ματωμένη «αυτοδικία». Τους κανόνες δικαίου, τους ορίζει και εφαρμόζει ένα ευνομούμενο κράτος. Όχι το παπούτσι που κλωτσά μετά μανίας ένα κεφάλι…

Η αυτοδικία με άλλοθι την εγκληματικότητα, σε μια χώρα που εγκληματεί μακροχρονίως κατά των πολιτών της. Κλωτσάμε το μικροληστή μέχρι θανάτου. Τους λωποδύτες, τους καταχραστές, τους αρχικλέφταρους, τους τυμβωρύχους της εξουσίας, τους αποθεώνουμε. Ή, ακόμη χειρότερο, τους ψηφίζουμε...

Ω! Τα Ωραία Μικρά Μαγαζιά του 3%

Ω! Τα Ωραία Μικρά Μαγαζιά του 3%

Από Andreas ANEMOS

Ω! Οι ωραίες μέρες!

Νοσταλγώ τις ένδοξες στιγμές μας στην Αριστερά του ’80 και του ’90 και του 2000 και του 2007…

Μικρά μαγαζιά, γωνία. Σπίτια του λαού. Ωραία κυλικεία με εξαιρετικούς καφέδες το πρωί.

Ωραίες μέρες…

Στα Ντα Κάπο και στα Φίλια, θέσεις τιμητικές μαζί με καλλιτέχνες και ωραία κορίτσια και αγόρια. Σεβασμός για την εργατική τραγιάσκα που είχαμε από καιρό πάψει να φοράμε αλλά είναι μείνει η γραμμή στο μέτωπο. Ηθική. Συνέπεια. Καθαρότητα. Αγαπητοί σε όλους. Ευχάριστοι.

«Έτσι βρήκαμε το πρώτο πτώμα... Δυο αστυνομικοί την είχαν απομακρύνει δυο φορές με την βία...»

«Έτσι βρήκαμε το πρώτο πτώμα... Δυο αστυνομικοί την είχαν απομακρύνει δυο φορές με την βία...»

Είναι 04:30 και μόλις γύρισα από την πυρκαγιά στο Μάτι και στο Νέο Βουτζά. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουνε καταστραφεί τεράστιες δασικές εκτάσεις, οικίες και δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή ακούγονται για 20 νεκρούς συνανθρώπους μας.

Θα ήθελα να σας μεταφέρω τις δικές μου εμπειρίες και να δούμε τι φταίει. Σαν smashpoint είναι η θέση μας να πούμε τι πραγματικά φταίει χωρίς δογματισμούς, θεωρίες συνομωσίας και αβάσιμες κατηγορίες. Θα μιλήσουμε μόνο για την περιοχή που έδρασα και είχα άμεση επαφή με τα γεγονότα.

Πράσινες κουκκίδες, αναμμένες…

Πράσινες κουκκίδες, αναμμένες…

Κυριακή Μπεϊόγλου

Δεν εμφανίζεται πουθενά πια. Απορρίπτει τις προτάσεις των φίλων. Αφήνει αναπάντητα τα μηνύματα. Πιστεύει πως έτσι προστατεύει τον εαυτό του από το να εκτεθεί, από το να δουν οι άλλοι την «αδυναμία» του.

Αν δεν υπήρχε η αναμμένη πράσινη κουκκίδα στον λογαριασμό του στο φέισμπουκ, πιθανότατα θα μπορούσαμε να τον θεωρήσουμε εξαφανισμένο. Αλλά ούτε κι εκεί δρα, αντιδρά, σχολιάζει. Απλώς υπάρχει.

Ενα αναμμένο πράσινο φωτάκι που παρατηρεί τις ζωές των άλλων. Αθέατος.

Ένα, δυο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία: Τίνος είναι;

Ένα, δυο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία: Τίνος είναι;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη

Αναρωτιέμαι εδώ και χρόνια τι γίνεται με το Πολυτεχνείο, ως σύμβολο αγώνα, πώς το διεκδικούν για δικό τους ακόμη κι αυτοί που το κατήγγειλαν ως προβοκάτσια, τι σχέση έχουν όλα τα καραγκιοζιλίκια που βιώνουμε στα πέριξ, πού χωράει αυτή η χυδαία αντιπαράθεση συνθημάτων άνευ ιδεών, ποιοι φταίνε που η απόδοση τιμής σε ένα ανεπανάληπτο γεγονός κινητοποιεί πάσης φύσεως και χρώματος τραμπούκους.

Ζω κάθε χρόνο λίγη ώρα στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης, μέσα στο κτήριο του οποίου αφήνουμε κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, ένα λουλούδι στη μνήμη του μπροστάρη Θωμά Βασιλειάδη. Για να προσεγγίσουμε πρέπει να περάσουμε από ομάδες περιφρούρησης (από ποιους;), από face control, και για να αποχωρήσουμε να υποστούμε τις βρισιές και κατάρες διαφόρων πολύ αριστερών που βιώνουν έτσι το δικό τους Πολυτεχνείο.

«Αντίο Ελλάδα». Καλό ταξίδι Κώστα Βεργόπουλε

«Αντίο Ελλάδα». Καλό ταξίδι Κώστα Βεργόπουλε

Κρυσταλία Πατούλη

Ο Κώστας Βεργόπουλος ήταν από εκείνους τους καθηγητές πανεπιστημίου που δεν κοιτούσε από την πανεπιστημιακή του έδρα, αφ' υψηλού την κοινωνία. Αντιθέτως, την πανεπιστημιακή έδρα την αξιοποιούσε για να μπορεί να είναι δίπλα και μέσα στην κοινωνία. Σαν γνώστης - αρωγός. Σαν κοινωνικοπολιτικός και οικονομικός θεραπευτής.

Τον καλούσα στο τηλέφωνο στο Παρίσι για μια συνέντευξη, από το 2010 -όταν ξεκίνησα την ακτιβιστική έρευνα για την κρίση- μέχρι πριν λίγες μέρες, κυρίως όταν ένιωθα την οργή να έχει φτάσει στο απροχώρητο, κι εκείνος με τα καλύτερα ελληνικά του(ελάχιστοι έχουν μείνει να γνωρίζουν τέτοιου επιπέδου ελληνικά), έως και με λογοτεχνικό τρόπο (διότι έβαζε και ψυχή, όχι μόνο μυαλό, στις λέξεις του), εξέφραζε το κοινό αίσθημα, με μια έως και εκνευριστική ευκολία, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, δίνοντάς τους όμως και μια άλλη διάσταση και νέα οπτική.

Τα ΟΧΙ του Αργύρη Χιόνη

Τα ΟΧΙ του Αργύρη Χιόνη

Ανδρέας Ζάρρος

Στις 28 Οκτωβρίου 2011 βραβεύτηκαν οι επιτυχόντες μαθητές του δήμου Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο Αργύρης Χιόνης ήταν ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης και σε όλα τα παιδιά έδωσαν ένα βιβλίο του. Ανέβηκα λοιπόν στο Θροφαρί για να τον πάρω, και μετά την απαραίτητη στάση στο Intro Art Cafe, φτάσαμε στο θέατρο Άγγελος Σικελιανός. Καθίσαμε και περιμέναμε να τον καλέσουν στο βήμα.

Κάποια στιγμή βγάζει τα χαρτιά που είχε γράψει κι ενώ τους ρίχνει μια τελευταία ματιά με ρωτάει: «Το κωλογλείψιμο είναι κακιά λέξη;». «Όχι», απαντάω αμέσως και χαμογελάω πονηρά. «Α, εντάξει» είπε και μετά από λίγο ανέβηκε στο βήμα.

«Εφυγε» ο άνθρωπος που έστειλε τα προσφυγόπουλα στο σχολείο

«Εφυγε» ο άνθρωπος που έστειλε τα προσφυγόπουλα στο σχολείο

Νίκος Φωτόπουλος

Σε ηλικία 60 ετών και μετά πέντε μήνες σκληρής μάχης με τον θάνατο, υπέκυψε τελικά χθες στο μοιραίο ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας και πανεπιστημιακός δάσκαλος, Γιάννης Παντής. Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή χθες, μέσω ανάρτησης του υπουργού Επικρατείας Χριστόφορου Βερναρδάκη στο facebook, όπου έγραψε: «Οση χαρά πήραμε πριν δύο ώρες με την ψήφιση του νόμου για την ταυτότητα φύλου τόση λύπη μας έδωσε το φευγιό του σ. Γιάννη Παντή πριν λίγο. Καλό του ταξίδι, θα μας λείψει πολύ...».

Ανθρωποφαγία στο δήμο Θεσσαλονίκης

Ανθρωποφαγία στο δήμο Θεσσαλονίκης

Κλέαρχος Τσαουσίδης

Φοβούμαι ότι η ανθρωποφαγία που καλλιεργούν στην πολιτική μας ζωή οι δεξιοί όλων των συνιστωσών επεκτείνεται ταχύτατα και σε άλλους χώρους. Η πρόσφατη συντονισμένη επίθεση μελών του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης στην τέως πλέον αντιδήμαρχο Αστικής Ανθεκτικότητας και Αναπτυξιακών Προγραμμάτων, την κ. Λ. Λιάκου, με έκανε να νιώσω ντροπή.

Η κ. Λιάκου αποφάσισε να διεκδικήσει μια θέση σε διεθνή οργανισμό, θέση που έχει να κάνει και με την αντιδημαρχία που της είχε ανατεθεί. Και της ανατέθηκε ακριβώς λόγω των ειδικών σπουδών της. Κέρδισε τη θέση και υπέβαλε την παραίτησή της. Και τότε ξέσπασε ο σαματάς.

" προπαντώς μην δειλιάσεις..."

" προπαντώς μην δειλιάσεις..."

Tasos Glantzis

Ένας χρόνος μετά... από κείνη την πρωτομηνιά του Αυγούστου που ανέβαινα με το μηχανάκι στο Παπανικολάου με τις άσχημες εξετάσεις..."προπαντώς μην δειλιάσεις..." τραγουδούσα φωναχτά αλλά με κάλυπταν τα τζιτζίκια...όπως και οι αρνητικές σκέψεις κάλυπταν κάθε θετική εκτίμηση...στην καρμανιόλα του Ασβεστοχωρίου οδηγούσα χωρίς κράνος σ' ένα στυλ: "τί νόημα έχει να προστατευθώ;...". https://m.youtube.com/watch?v=IbrNuk6XFxM. 

Ένα χρόνο μετά, ύστερα απο δυο μεγάλες επεμβάσεις κ τέσσερις μικρότερες, ύστερα από όλα τα μοντελάκια χειρουργείου πάνω μου, ύστερα απο εμπειρίες-σοκ με παραδώσατε "καθαρό" στην κοινωνία, όπως λέει κι ο γιατρός μου...εσείς όλοι κ όλες...Ποιοί όμως με γιάτρεψαν; Θα γράψω κάποια στιγμή όλα τα ονόματα των ανθρώπων που με στήριξαν με ουσία, αγάπη κ αποτελεσματικότητα.

«Και εγώ επιμένω...»

«Και εγώ επιμένω...»

Κυριακή Μπεϊόγλου

AP Photo/Felipe Dana 

Γιατί είμαι ένας ξένος, και η πατρίδα που αγαπάω είναι μακριά

Γιατί είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάω, φωνάζω τ’ όνομά σου - Ιράκ! 

Στέκουν στα σκοτεινά ο ένας δίπλα στον άλλον. Είναι σε ετοιμότητα. Περιμένουν υπομονετικά να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί για να διασχίσουν γρήγορα την ισοπεδωμένη γειτονιά τους. Περιμένουν να τους οδηγήσουν με ασφάλεια έξω από τη Μοσούλη.

Είναι κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Στο βίντεο ακούγονται ψίθυροι και ασυντόνιστοι ήχοι πυροβολισμών. Το σινιάλο δεν αργεί. Χάραμα, βγαίνουν έξω από το στενάχωρο και σκοτεινό καταφύγιο. Περπατούν γρήγορα στους δρόμους της κατεστραμμένης πόλης τους, με τη συνοδεία λίγων στρατιωτών των συμμαχικών δυνάμεων.

Οι μπότες

Οι μπότες

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Λένε πως στη ζωή συναντάει κανείς δύο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνους που πεθαίνουν με τις μπότες τους καλογυαλισμένες και τη ζωή τους γεμάτη θαυμαστικά κι εκείνους που πεθαίνουν με τις μπότες τους βρόμικες και τη ζωή τους γεμάτη ερωτηματικά.

Μην το παιδεύεις, ρε συγγραφέα, θα πει κανείς. Οι ξενέρωτοι και οι «μάγοι» ήτανε πάντοτε, στους αιώνες, η κυρίαρχη διάκριση των κοινωνιών, πέρα από διαλεκτικές μαρξιστικές αναλύσεις και τα συναφή. Οι πρώτοι, κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να σταματήσει η γη να γυρίζει. Ποτέ τους δεν τους έφτανε το «ότι» κι η μόνη έγνοια τους ήταν το «πώς».

“Μίλησες ; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;

 “Μίλησες ; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;

Elena Karagianni*

Αυτό το κείμενο όπως και όλα τα άλλα, αναρτήθηκε στην ανοικτή, δημόσια και ελεύθερη σελίδα μου σε αυτόν εδώ το χώρο, με πολύ θάρρος και παρρησία. Την τελευταία φορά που έγραψα για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δέχθηκα “προειδοποιήσεις”. Είμαι επικηρυγμένη βλέπετε στις σελίδες της Χρυσής Αυγής και στις σελίδες της “σοβαρής” Χρυσής Αυγής. Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Για αυτό θα συνεχίσω να μιλάω. Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω.

Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: “Μίλησες ; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;”

Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μια από τις πιο θλιβερές εικόνες της ζωή μου. Προπηλακισμοί. Χαστούκια. Μπουνιές. Βρισιές. Ουρλιαχτά. Υστερίες. Τεντωμένα πρόσωπα. Υψωμένες γροθιές.

Μέσα και έξω από τον ιερό χώρο ενός σχολείου.

Γιατί;

Για να μην έρθουν στην απογευματινή βάρδια ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου κάπου 20-25 παιδιά του πολέμου. Παιδιά που έχουν επιβιώσει από οβίδες, από μισαλλοδοξία, από φανατισμό, από πείνα, από δίψα, από το κρύο, από τη θάλασσα. Παιδιά τραυματισμένα στη ψυχή και στο σώμα. 

Παιδιά . Παιδιά. Παιδιά γαμώτο. Παιδιά.

Πόσο βιτριόλι πια;

Πόσο βιτριόλι πια;

Ιφιγένεια Κοντού

Αναγνωρίζετε την κοπέλα της φωτογραφίας; Είναι η ινδή 19χρονη Reshma Quereshi, βασίλισσα της πασαρέλας στην Εβδομάδας Μόδας της Νέας Υόρκης, τον περασμένο Σεπτέμβριο! Η Reshma έπεσε θύμα επίθεσης με οξύ το 2014.

Έχασε το ένα της μάτι, το πρόσωπό της παραμορφώθηκε αλλά δεν το βάζει κάτω. Με αυτό το πρόσωπο που έχει, είναι το κεντρικό πρόσωπο του κινήματος #EndAcidSale που καθοδηγείται από την οργάνωση «Make Love Not Scars».

Κωνσταντίνα Κούνεβα - Ούτε μια λέξη

Κωνσταντίνα Κούνεβα - Ούτε μια λέξη

ΕΙΡΗΝΗ ΠΡΟΜΠΟΝΑ

Μίλησαν για την Κούνεβα άνθρωποι που όταν σπάσει το νύχι τους στο πληκτρολόγιο ουρλιάζουν από πόνο. Μίλησαν για την Κούνεβα κάτι "αγωνιστές και αγωνίστριες" που όταν έπεσαν χημικά στο Σύνταγμα σε μια από τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις απ' το πολύ τρέξιμο τα πόδια είχαν φτάσει στ' αυτιά τους. Μίλησαν για την Κούνεβα όσοι πουλάνε αέρα κοπανιστό και τα τσεπώνουν εκμεταλλευόμενοι το σύστημα που οι ίδιοι κράζουν. Μίλησαν για την Κούνεβα αυτοί που ονόμασαν τις οροθετικές "ψυχικά νεκρές" , κατά την απολογία τους, την στιγμή που τα κορίτσια έδιναν μάθημα ζωής με το κεφάλι ψηλά. Μίλησαν για την Κούνεβα αυτοί που μιλούν για φυλακές, σαν να ξέρουν καλύτερα απ' αυτούς που βρέθηκαν εκεί. Μίλησαν για την Κούνεβα οι απόντες.

Το όπιο του λαού

Το όπιο του λαού

Κύρκος Δοξιάδης *

Το 1843-44 ένας νεαρός Γερμανός φιλόσοφος έγραφε τα εξής:

"Η θρησκευτική αθλιότητα είναι ταυτόχρονα η έκφραση της πραγματικής αθλιότητας και η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική αθλιότητα.
Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου δημιουργήματος, το θυμικό ενός άκαρδου κόσμου, όπως είναι το πνεύμα μη πνευματικών καταστάσεων. Είναι το όπιο του λαού.
Η άρση της θρησκείας ως της ψευδαισθησιακής ευτυχίας του λαού είναι η απαίτηση της πραγματικής ευτυχίας του. Η απαίτηση να εγκαταλειφθούν οι ψευδαισθήσεις μιας κατάστασης είναι η απαίτηση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση η οποία χρειάζεται τις ψευδαισθήσεις.

Ιβάν ο... καναλάρχης

Ιβάν ο... καναλάρχης

Νίκος Φωτόπουλος

Λίγες μέρες πριν από τη δημοπρασία για την αδειοδότηση των τεσσάρων τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας ελεύθερης λήψης, η «Εφ.Συν.» συνεχίζει την παρουσίαση του προφίλ των εννιά διεκδικητών. Σήμερα έχει σειρά ο Ιβάν Σαββίδης. Ο επιχειρηματίας από την πρώην Σ. Ενωση εκτός των άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που έχει αναπτύξει, τώρα σχεδιάζει και τη δημιουργία τηλεοπτικού σταθμού.

Ενας ομογενής από την πρώην Σοβιετική Ενωση, που ξεκίνησε ως ταπεινός εργάτης σε εργοστάσιο καπνού στο Ροστόφ κι έφτασε να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των 30 πλουσιότερων της Ρωσίας, είναι ο 57χρονος Ιβάν Σαββίδης, διεκδικητής μιας εκ των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών, μέσω της εταιρείας του Dimera με έδρα την Κύπρο.