Ο εθνικός διχασμός του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου28 Οκτωβρίου

Ο εθνικός διχασμός του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου28 Οκτωβρίου

Πάσχος Λαζαρίδης

28 Οκτώβρη 1940 Αθήνα

Το ΟΧΙ συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια να εμφανίζεται με τον μανδύα της ενότητας και της ομοψυχίας. Ενωμένοι οι Έλληνες κάνουν θαύματα και λοιπά κλισέ. Ωστόσο η 28η Οκτωβρίου του 1940 ήταν η εναρκτήρια στιγμή ενός οργανικού και βαθύτατου διχασμού που όρισε την ελληνική κοινωνία με οξύ τρόπο σε όλη τη δεκαετία του 40 με τις τρεις ένοπλες εξεγέρσεις (Αντίσταση, Δεκέμβρης, Εμφύλιος) και τη χαρακτήρισε για πολλές δεκαετίες μετέπειτα.

Πώς γίνεται το “εθνικό”, “ομόψυχο”, “ενωτικό” ΟΧΙ του 1940 να οδηγεί σε τόσο βαθύ διχασμό;

Δεν θα μας το απαντήσουν ούτε τα σχολικά βιβλία, ούτε οι σημερινές πανηγυρικές δηλώσεις των παραγόντων της πολιτικής και της πολιτείας.

Έρνεστ Χέμινγουεϊ: Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δεν θα μπορούσε ποτέ να τα ξεπληρώσει…

 Έρνεστ Χέμινγουεϊ: 

Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δεν θα μπορούσε ποτέ να τα ξεπληρώσει…

27 Ιανουαρίου 1945. Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο κέντρο εξόντωσης και στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί. Τη στιγμή που Σοβιετικοί περνούν την Πύλη του στρατοπέδου με την επιγραφή «Arbeit macht frei» (Η εργασία απελευθερώνει) , η ιστορία βρίσκεται μπροστά στην αποκάλυψη μιας από τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα εργοστάσιο παραγωγής …θανάτου. Το Άουσβιτς έγινε σύμβολο και «ζωντανή» διδαχή για τις επόμενες γενιές, για το απεχθές έγκλημα του φασισμού κατά της ανθρωπότητας.

Εμείς τους νεκρούς τους θυμόμαστε

Ημέρα μνήμης Ολοκαυτώματος σήμερα.

Εμείς τους νεκρούς τους θυμόμαστε.

Λουίζα Σολομών

Adio querida !

Αχ λέλε μάικο.!..

Αχ μανούλα μου!

Όσο κι αν απλώνετε το βρώμικο χέρι σας πάνω στα μνημεία και στη μνήμη , όσο κι αν ξανασκοτώνετε τους νεκρούς, όσο κι αν υψώνετε την άγρια κραυγή σας ...

Ήταν Λέξεις που ακούγονταν στη Σαλονίκη, λέξεις που πίσω τους άνθιζαν πόνοι και χαρές , συναισθήματα και όνειρα.

Μη μιλάτε για ονόματα. Πόσα χάθηκαν , πόσος πόνος , πόσα μετέωρα βήματα πάνω από συνοριογραμμές, πόσο εύφορη θα γινόταν η γη του μεταίχμιου της ιστορίας αν συγκρατούσε όλα αυτά τα δάκρυα!

Ευτυχώς, υπάρχουμε ακόμη όλοι εμείς που αντιστεκόμαστε και θυμόμαστε και -ξέρουμε δε ξέρουμε ιστορία- νιώθουμε να μας κοιτάνε ανθρώπινα βλέμματα του παρελθόντος, ακούμε λέξεις από γλώσσες που χάραξαν αυτόν τον τόπο και άλλες που τον χαράζουν και θα τον χαράζουν. 

Και οι λέξεις κρύβουν ανθρώπους με βλέμματα και ψυχή , που κάποια στιγμή "τους είπε η ιστορία ότι ξοφλήσανε"

Η πραγματική ιστορία των Χριστουγέννων

Η πραγματική ιστορία των Χριστουγέννων

Μάρθα Κίσκιλα

Τα Χριστούγεννα αποτελούν σήμερα μια από τις σημαντικότερες θρησκευτικές εορτές, αλλά και ένα παγκόσμιο πολιτιστικό και εμπορικό φαινόμενο.

Γιορτάζονται σε όλο τον κόσμο ως η επέτειος της γέννησης του Ιησού από τη Ναζαρέτ, όμως τα Χριστούγεννα δεν εορτάζονταν πάντα, ούτε ήταν τόσο δημοφιλή. Η καθιέρωσή τους επετεύχθη μέσω μιας ακόμη μάχης των θρησκειών με στόχο την εξάπλωση και επικράτηση του Χριστιανισμού. 

Πώς ξεκίνησαν τα Χριστούγεννα;

Το Πολυτεχνείο και η δυσανεξία της Δεξιάς

Το Πολυτεχνείο και η δυσανεξία της Δεξιάς

Δημήτρης Ψαρράς

Η διαχρονική στάση της Ν.Δ. για την εξέγερση: από τη σιωπή του ιδρυτή της Κωνσταντίνου Καραμανλή, που δεν πλησίασε ποτέ το Πολυτεχνείο στις επετειακές γιορτές, μέχρι την κατασυκοφάντηση του αντιδικτατορικού κινήματος από τους ακροδεξιούς συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ξάφνιασε την περασμένη Δευτέρα η αγριότητα με την οποία αντιμετώπισε τους φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ η κυβέρνηση. Πολλοί αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο επέλεξαν οι Μητσοτάκης - Χρυσοχοΐδης να κάνουν μια παρόμοια επίδειξη πυγμής στον χώρο των Πανεπιστημίων και μάλιστα την επομένη μιας επιχείρησης, η οποία μεταφέρθηκε στην κοινή γνώμη ως πλήρης απόδειξη της ανάγκης κατάργησης του ασύλου, εφόσον υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκε και εξαρθρώθηκε «γιάφκα» στο εσωτερικό του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Κάποιοι άλλοι προβληματίστηκαν με την επιλογή της κυβέρνησης να επιτεθεί στο φοιτητικό κίνημα λίγες μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Η 25η Μαρτίου κι η «Μακεδονία ξακουστή»

Η 25η Μαρτίου κι η «Μακεδονία ξακουστή»

ΤΟΥ ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ

Ο παγκόσμιος πόλεμος αυτήν τη φορά είναι διαρκής, απλώνεται παντού, σε όλον τον πλανήτη. Αλλού με καταστροφή χωρών, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη, το Τσαντ κ.ά., αλλού, σε παγκόσμια κλίμακα, με την τρομοκρατία. Είναι πόλεμος με μεσαιωνικά χαρακτηριστικά, όπως ο θρησκευτικός φανατισμός, αλλά στην πράξη είναι και πάλι ο φασισμός εναντίον της δημοκρατίας, με τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές και τους «τουρκοφάγους» χριστιανούς σε αγαστή σύμπνοια επί του πρακτέου.

(Σ.Φ.Ε.Α.)ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973: Η ΜΝΉΜΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

(Σ.Φ.Ε.Α.)ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973:

Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

    

Στις 17 Νοέμβρη 2018 συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ηρωική, αιματηρή εξέγερση της νεολαίας στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο, αλλά και από ανάλογες αντιδικτατορικές κινητοποιήσεις φοιτητών και σπουδαστών στη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, το Ηράκλειο, γεγονότα που εκφράζουν όχι μόνο τη διαχρονική αντίσταση των νέων απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης αλλά και τη διεκδίκηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

      Πιστεύουμε ότι αυτό το ατίθασο, εξεγερτικό πνεύμα που διακρίνει ιδιαίτερα τους κοινωνικούς αγώνες της νεολαίας, πρέπει να αναδειχθεί με αφορμή τις φετινές επετειακές εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, καθώς, παραφράζοντας τον ποιητή, “από τα πολλά μαλάματα - και τα στερεότυπα, θα προσθέταμε - κινδυνεύει το πρόσωπό του”.  Έτσι μόνον η μνήμη της εξέγερσης  μπορεί να φέρει την εξέγερση των συνειδήσεων απέναντι στη φασιστική απειλή και την κοινωνική αδικία.

Ταιριαστοί στον ρατσισμό

Ταιριαστοί στον ρατσισμό

Κατέ Καζάντη

Η αναίσχυντη, διαρκής αναπαραγωγή της κυρίαρχης, ρατσιστικής, ερμηνείας της πραγματικότητας, που –επιχειρεί να- κολακεύει τις μάζες, με τον προβολέα να φωτίζει και να φετιχοποιεί πότε τα γυναικεία οπίσθια και πότε τα γυναικεία στήθη, δεν είναι υπόθεση να την παραβλέπει κανείς. Δεν είναι καν μια υπόθεση της βιομηχανίας της διασκέδασης, στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας. Η αναπαραγωγή τέτοιου στερεότυπου λόγου έχει καταφατικό στην κουλτούρα του φασισμού χαρακτήρα.

Η περίπτωση της τηλεοπτικής εκπομπής του ΣΚΑΪ «Αταίριαστοι» είναι γνωστή: τα βίντεο που χρησιμοποιούνται για το «άνοιγμα» της εκπομπής, δήθεν χιουμοριστικά, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αναμοχλεύουν τον χυδαίο σεξισμό, ο οποίος, δεκαετίες, αιώνες ίσως, χρησιμοποιείται για να διαιωνίζεται η πατριαρχική δομή του συστήματος. Μεταχειρίζονται, λοιπόν, ό,τι πρόχειρα τους προσφέρεται. Κι επειδή το χαστούκι του Κασιδιάρη δεν είναι «πολίτικαλ κορέκτ», κι επειδή «δημοκρατία έχουμε», να μοστράρει κανείς, μεσημεριάτικα, ημίγυμνα γυναικεία κορμιά, ωσάν σφαχτάρια, με φαρδύ πλατύ υπότιτλο «Οι Αταίριαστοι τιμούν την ημέρα της γυναίκας» δεν είναι αστειάκι. Είναι η –όχι και τόσο- νέα μορφή του ρατσιστικού λόγου, ταυτόσημου με τον φασιστικό.

Αφεντικά του Πολυτεχνείου οι τραμπούκοι;

Αφεντικά του Πολυτεχνείου οι τραμπούκοι;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη 

Ο σοβαρός τραυματισμός της δικηγόρου Αναστασίας Τσουκαλά από τους φασίστες που πέταξαν τη φονική φωτοβολίδα εναντίον της ανοίγει μια νέα -αδιέξοδη- συζήτηση σε διάφορες «συλλογικότητες», κουκουλώνοντας το ίδιο το γεγονός: ότι δηλαδή κάποιοι χούλιγκαν, που αυτοπροσδιορίζονται σαν αναρχοαυτόνομοι, αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τη Ν. Τσουκαλά και τώρα κρύβονται στα λαγούμια τους. Και οι λοιποί αντιεξουσιαστές (γνήσιοι ή ιμιτασιόν) δηλώνουν την αντίθεσή τους, αλλά συνεχίζουν να δρουν μαζί τους!

Ελπίζω, αν εντοπιστούν οι δράστες, να μη βρεθούν στελέχη κάποιας υπεραριστερής φράξιας ή όποιας άλλης Αριστεράς και να υπερασπίσουν τα άθλια υποκείμενα τα οποία θεωρούν το Πολυτεχνείο (ως σύμβολο και ως κτίσμα) τσιφλίκι τους.

Ένα, δυο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία: Τίνος είναι;

Ένα, δυο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία: Τίνος είναι;

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη

Αναρωτιέμαι εδώ και χρόνια τι γίνεται με το Πολυτεχνείο, ως σύμβολο αγώνα, πώς το διεκδικούν για δικό τους ακόμη κι αυτοί που το κατήγγειλαν ως προβοκάτσια, τι σχέση έχουν όλα τα καραγκιοζιλίκια που βιώνουμε στα πέριξ, πού χωράει αυτή η χυδαία αντιπαράθεση συνθημάτων άνευ ιδεών, ποιοι φταίνε που η απόδοση τιμής σε ένα ανεπανάληπτο γεγονός κινητοποιεί πάσης φύσεως και χρώματος τραμπούκους.

Ζω κάθε χρόνο λίγη ώρα στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης, μέσα στο κτήριο του οποίου αφήνουμε κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, ένα λουλούδι στη μνήμη του μπροστάρη Θωμά Βασιλειάδη. Για να προσεγγίσουμε πρέπει να περάσουμε από ομάδες περιφρούρησης (από ποιους;), από face control, και για να αποχωρήσουμε να υποστούμε τις βρισιές και κατάρες διαφόρων πολύ αριστερών που βιώνουν έτσι το δικό τους Πολυτεχνείο.

Γράμμα στον Αμίν που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία

Γράμμα στον Αμίν που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία

Γιώργος- Τυρίκος Εργάς

Αγαπητέ Αμίρ

Δε σε ξέρω, μικρέ μου, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα διαβάσεις ποτέ αυτές τις γραμμές. Έμαθα πως χτες δε σε άφησαν να σηκώσεις τη σημαία της χώρας μας -όπου έχεις καταφύγει πρόσφυγας για να γλιτώσεις πόλεμο και φτώχεια- παρόλο που είχες κληρωθεί να το κάνεις. Να ξέρεις πως δεν συμφωνώ με τις παρελάσεις. Παρόλα αυτά νιώθω θλίψη και ντροπή γιατί σκέφτομαι πως σε αδίκησαν. Θέλω να σου πω πως βλέπω τη σημαία μας -γιατί πάλι αν και πιστεύω πως αυτός ο κόσμος θα προχωρήσει μόνο όταν σύνορα και σημαίες δεν μας χωρίζουν- αυτήν την σημαία έμαθα να την αγαπώ και να δακρύζω βλέποντάς την. 

Τα ΟΧΙ του Αργύρη Χιόνη

Τα ΟΧΙ του Αργύρη Χιόνη

Ανδρέας Ζάρρος

Στις 28 Οκτωβρίου 2011 βραβεύτηκαν οι επιτυχόντες μαθητές του δήμου Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο Αργύρης Χιόνης ήταν ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης και σε όλα τα παιδιά έδωσαν ένα βιβλίο του. Ανέβηκα λοιπόν στο Θροφαρί για να τον πάρω, και μετά την απαραίτητη στάση στο Intro Art Cafe, φτάσαμε στο θέατρο Άγγελος Σικελιανός. Καθίσαμε και περιμέναμε να τον καλέσουν στο βήμα.

Κάποια στιγμή βγάζει τα χαρτιά που είχε γράψει κι ενώ τους ρίχνει μια τελευταία ματιά με ρωτάει: «Το κωλογλείψιμο είναι κακιά λέξη;». «Όχι», απαντάω αμέσως και χαμογελάω πονηρά. «Α, εντάξει» είπε και μετά από λίγο ανέβηκε στο βήμα.

Μυητικά τελετουργικά

Μυητικά τελετουργικά

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ 

«​Σείε! Να σου πω ένα καινούργιο τραγούδι;» Η ανιψούλα, που ξεσκόλισε πια από τον παιδικό σταθμό και καμαρώνει που πάει στο νηπιαγωγείο, ήταν σίγουρη όπως πάντα για την απάντησή μου. «Αμέ! Αμέσως» της λέω, και η Μυρσίνη πιάνει το ρεπερτόριο της Σοφίας Βέμπο: «Αχ Τσιάνο! Σα τρελασώ, Τσιάνο!» Και γέλια όμορφα την ώρα που περνάει στο «βρε τον φουκαρά! τον μακαρονά!». Αυτό το «μακαρονά», που της φέρνει στο μυαλουδάκι της οικείες εικόνες, το πιάτο με τη μακαρονάδα, είναι ο πιο γερός κρίκος που τη συνδέει με το τραγούδι. Τ’ άλλα δεν γράφονται βαθιά. Θα χρειαστεί η επανάληψη, τάξη την τάξη, για ν’ αφήσουν τη σφραγίδα τους.

Ο αιώνας της επανάστασης

Ο αιώνας της επανάστασης

USSR: Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Tο όνομα δεν αναφέρεται σε μια γεωγραφική περιοχή, αλλά σε μια ιδέα - την παγκόσμια επανάσταση. Τα σύνορά της θα είναι αυτά της εξέγερσης που έχει θριαμβεύσει στη Ρωσία, και θα επεκτείνονται στα όρια των εξεγέρσεων που θα θριαμβεύουν αλλού. Στην αριστερή γωνία μιας τεράστιας κόκκινης σημαίας, ένα σφυρί και ένα δρεπάνι συμβολίζουν το νέο κράτος, ο πρώτος εθνικός ύμνος του οποίου είναι «Η Διεθνής».

Οεμπνευστής της, ο Λένιν, δεν αμφισβητείται. Ο Λένιν ξοδεύει μεγάλο μέρος της ζωής του ως επαναστάτης στην εξορία στο Μόναχο, το Λονδίνο, τη Γενεύη, το Παρίσι, την Κρακοβία, τη Ζυρίχη, το Ελσίνκι ... Και συμμετέχει σε όλες σχεδόν τις μεγάλες συναντήσεις του εργατικού κινήματος. Τον Απρίλιο του 1917 επιστρέφει στη Ρωσία, όπου έχει ξεσπάσει η Επανάσταση και ο τσάρος έχει παραιτηθεί. Καθώς το τρένο του διασχίζει τη Γερμανία, ακούει την εμβληματική Μασσαλιώτιδα.

54 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

54 χρόνια από τη δολοφονία - «θάνατον του ασήμαντου και ατυχούς Λαμπράκη» - Κ. Καραμανλής, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, 5^ος τόμος, σελ. 655-6

54 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Την Τετάρτη 22 Μαΐου 1963 θα διαδραματιζόταν στη Θεσσαλονίκη μια από τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης τραγωδίας, που θα σφράγιζε ανεξίτηλα την ιστορία της χώρας.

Ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της Ιατρικής και βαλκανιονίκης, έπεφτε θανάσιμα τραυματισμένος, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου-Ερμού, από τους παρακρατικούς φονιάδες Σπύρο Γκοτζαμάνη και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη, που εφόρμησαν με «τρίκυκλο» εναντίον του. Κλινικά νεκρός «ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης», θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 27/5/1963 στο ΑΧΕΠΑ.

Ο ανοιχτός λογαριασμός

Ο ανοιχτός λογαριασμός

Μανταδάκης Άγγελος

Λέγεται, χωρίς να έχει βεβαιωθεί, ότι ο πρωθυπουργός και αρχηγός της ΕΡΕ, μόλις πληροφορήθηκε τη δολοφονία Λαμπράκη, αναφώνησε: «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Ανεξάρτητα από το αν το είπε ή όχι και γιατί, το βασικό ερώτημα παραμένει: Γιατί ανέχτηκε ο Κ. Καραμανλής την ύπαρξη και τη δράση του παρακράτους; Τι περίμενε; Ποια η σχέση του με αυτό; Τα ερωτήματα αυτά συγκροτούν έναν ανοιχτό λογαριασμό προς τη δημοκρατία

Το βράδυ εκείνο της 22ας Μαΐου το παρακράτος της Δεξιάς, σε αγαστή συνεργασία με τις κρατικές δυνάμεις, χτύπησε στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.

72 χρόνια από τη Νίκη των Λαών(Video)

72 χρόνια από τη Νίκη των Λαών

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έληγε με τη νίκη των αντιφασιστικών δυνάμεων και οι σύμμαχοι, στο μέτωπο των οποίων συμμετείχε και η Ελλάδα, ανακήρυξαν την 9η Μαΐου ως μέρα της νίκης των αντιφασιστών κατά των Ναζί. Την παραμονή, στις 8 Μαΐου 1945, η χιτλερική Γερμανία είχε παραδοθεί άνευ όρων, μετά την κατάληψη του Βερολίνου από τα σοβιετικά στρατεύματα, λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 2 Μαΐου. Ο ανώτατος διοικητής των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων Κάιτελ υπέγραψε την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Βέρμαχτ.

Η δολοφονία του Γιώργη Τσαρουχά το 1968 από τη χούντα

9 Μαϊου 1968

Η δολοφονία του Γιώργη Τσαρουχά το 1968 από τη χούντα

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΖΑΦΕΙΡΗ

Το πρωί της 9ης Μαϊου 1968 το κορυφαίο στέλεχος της αντιδικτατορικής αντίστασης και πρώην βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς άφηνε την τελευταία του πνοή από τα σκληρά βασανιστήρια των χουντικών στο κτήριο της ΚΥΠ, το σημερινό Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Οι δικτάτορες απέδωσαν το θάνατό του σε φυσικά αίτια. Όμως, οι συγκλονιστικές φωτογραφίες που αποκαλύφθηκαν μεταπολιτευτικά απέδειξαν ότι ο θάνατος του βετεράνου αγωνιστή ήταν ένα ακόμη έγκλημα της δικτατορίας των Απριλιανών.

Ο δικός μας Μάης, Μάης των εξεγέρσεων

Συλλαλητήριο ώρα 10:30 πμ, ΕΚΘ

Ο δικός μας Μάης, Μάης των εξεγέρσεων

Του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

«Χιονοστιβάδα» επετείων-γεγονότων που συγκλόνισαν τον κόσμο και τον τόπο μας τις μέρες του Μάη:

Παρισινή Κομμούνα 1871, αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886, εργατική εξέγερση το ‘36 στη Θεσσαλονίκη, αντιφασιστική νίκη το 1945, γαλλικός Μάης του ’68, νίκη της Βιετναμέζικης Επανάστασης το 1975, εξέγερση στην Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου το 1989 .

Μαζική εκτέλεση 200 κρατουμένων-αντιστασιακών στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944. Πολιτικές δολοφονίες του Γρηγόρη Λαμπράκη- «πρόβα τζενεράλε» της Χούντας - στις 22/5/1963, του Γιώργη Τσαρουχά στο άντρο της ΚΥΠ στο Γ΄ Σ.Σ. στις 9/5/1968. 

87 μήνες, μια ολόκληρη ζωή

87 μήνες, μια ολόκληρη ζωή

Τσαουσίδης Κλέαρχος 

Τα ξημερώματα κλείνουν πενήντα χρόνια. Μας ειδοποίησαν στις 6 το πρωί ότι μερικά τανκ έχουν παραταχτεί έξω από το Διοικητήριο. Ήμουν είκοσι χρόνων. Η σχέση με τον χρόνο είναι περίεργη, παίζει πονηρά παιχνίδια. Σήμερα, το 1967 μου φαίνεται χθες. Εκείνοι οι 87 μήνες ώς το ’74 βαραίνουν ακόμα σαν ολόκληρη ζωή.

Οι φασίστες είχαν την ελπίδα να μας μικραίνουν μέρα με τη μέρα ίσαμε να φτάσουμε στο δικό τους μπόι και να πνιγούμε στον βούρκο τους. Απέτυχαν. Ακόμη κι ο Θωμάς, ο Νίκος, ο Τάσος, ο άλλος Θωμάς, ο Παναγιώτης, ο Γιώργος, ο Πέτρος, όσοι άκαιρα μας άφησαν χτυπημένοι ανεπανόρθωτα, αλλά περήφανοι ώς την τελευταία στιγμή της ακούσιας ή εκούσιας εξόδου, είναι γύρω μας, σε στέκια που δεν υπάρχουν πια, σε γειτονιές αγνώριστες, στα στενά της ΥΦΑΝΕΤ, της Ολύμπου ή της Γαμβέτα.