Το νέο λιντσάρισμα της Μαρίας Ρεπούση από την καθ' έξιν εθνικοφροσύνη αναδεικνύει δυο συμπληρωματικές τάσεις του δημόσιου διαλόγου, που συνήθως ξεφεύγουν από την προσοχή. Η μία είναι ο "ηθικός δεσποτισμός": ο ξεπεσμός της πολιτικής και της κριτικής σε ηθικολογία, η προσπάθεια ηθικής εξόντωσης αυτού (εν προκειμένω: αυτής) που κρίνεται. Το επιχείρημα που εξαντλείται στον αφορισμό και τη συνωμοσιολογία. Η άλλη, για να θυμηθούμε τον Μπερλινγκουέρ των αρχών του '80, είναι η ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής: η πολιτική χωρίς αξίες, η πολιτική για τον εαυτό της, ο πολιτικαντισμός. Ένα σύμπτωμα, και ταυτόχρονα μια βασική παράμετρος της απαξίωσης της πολιτικής.