Την Πέμπτη δικάζεται ο Πέτρος που δεν κοίταξε την πάρτη του

Την Πέμπτη δικάζεται ο Πέτρος που δεν κοίταξε την πάρτη του

Χρήστος Κάτσικας

EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Ο Πέτρος Καπετανόπουλος, που δικάζεται την Πέμπτη 1 Ιουνίου, είναι ένας άνθρωπος που σε μια κρίσιμη στιγμή δεν υποκλίθηκε στη λογική του «τι με νοιάζει εμένα;».

Το βράδυ του Σαββάτου της 21ης Ιουλίου στην περιοχή του Κολωνού, ακούγοντας φασαρία στο πάρκο απέναντι από το σπίτι του, κατέβηκε να δει τι συμβαίνει. Ένας άνθρωπος ήταν ριγμένος στο οδόστρωμα με χειροπέδες και αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ ασκούσαν υπερβολική και αδικαιολόγητη βία εναντίον του, πατώντας τον στην κοιλιά. Όταν ο Καπετανόπουλος ζήτησε εξηγήσεις από τους αστυνομικούς για την απαράδεχτη συμπεριφορά τους, οι ίδιοι τον συνέλαβαν και εν συνεχεία τού ασκήθηκε από την Εισαγγελία δίωξη.

«Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου»

«Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

S​​​​mall city with big hearts». 

Πέντε λέξεις της οικουμενικής κοινής μέσα σε μια ζωγραφισμένη καρδιά. Γύρω από την καρδιά, ονοματεπώνυμα στα αγγλικά και τα αραβικά, και υπογραφές: Issa Al Khedar, Rizan Youssef, κάποια δυσανάγνωστα. Στην κορυφή του χαρτιού, σαν όνομα παραλήπτη: Trikala. Και κάτω από την καρδιά, η επιστολή. Στα αγγλικά. Που, όπως γράφει ο αποστολέας της (και όπως το μετέφρασαν στον Δήμο Τρικκαίων), «δεν είναι αρκετά καλά, ώστε να περιγράψει τις όμορφες στιγμές με τους αγαπημένους ανθρώπους από την πόλη των Τρικάλων».

Άνθρωποι και κατακάθια

Άνθρωποι και κατακάθια

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Οπου οι άλλοι βλέπουν ανθρώπους, ξεσπιτωμένους και βασανισμένους, χαμένους σε μια ξένη ήπειρο, αυτοί βλέπουν πορτοφόλια. Μετράνε κεφάλια και χιλιάρικα. Ανήκουν στη διεθνή των αρπαχτικών και των απάνθρωπων, μαζί με τους στυγνούς Ασιάτες διακινητές και τους στεγνόψυχους Ευρωπαίους που στέλνουν λυκόσκυλα καταπάνω στους πρόσφυγες. Μπορεί να τους χωρίζει η εθνικότητα και η θρησκεία, αυτά όμως αποδεικνύονται πολύ γρήγορα υποθέσεις της επιδερμίδας, όχι της ψυχής. Στον σκληρό πυρήνα τους είναι ίδιοι. Ρεμάλια.

Η προσφυγιά είναι πάντα εδώ και οι φασίστες επίσης

Η προσφυγιά είναι πάντα εδώ και οι φασίστες επίσης

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη 

Ξενοφοβία, ρατσισμός, φασισμός. Μια πορεία αδιατάρακτη, ευθεία, αποκρουστική και χυδαία. Ειδικά σε συνθήκες οικονομικής συμπίεσης και πολιτισμικής ανεπάρκειας.

Μαθητές, παιδιά, σε πορείες ενάντια στην εγκατάσταση προσφύγων στα ιερά τους χώματα. Και καταγγέλλεται ο υπουργός Παιδείας που αγριεύει με την υποδαύλιση αυτών των πορειών από γονείς και εκπαιδευτικούς!

Φιλοξένησα τέσσερις πρόσφυγες στο σπίτι μου και να τι έμαθα

Φιλοξένησα τέσσερις πρόσφυγες στο σπίτι μου και να τι έμαθα

Της Sophia Maier

«Τότε πάρτους στο σπίτι σου εσύ, που είσαι τόσο φιλάνθρωπος». Αυτή ήταν η φράση που άκουγα συχνά από φίλους και γνωστούς σε συζητήσεις για το μεταναστευτικό.

Γιατί αρνούμαι να κατανοήσω τους φόβους και τις ανησυχίες των ανθρώπων για την κατάσταση. Γιατί νομίζω ότι η πολιτική του Seehofer για το άσυλο είναι επικίνδυνη. Και γιατί το βρίσκω χυδαίο να νομιμοποιούμε τους πρόσφυγες που έχουν ξεφύγει από τον πόλεμο, αλλά απεχθανόμαστε τους οικονομικούς πρόσφυγες και τους φερόμαστε σαν παράσιτα.

ΝΥΤ: Η χτυπημένη Ελλάδα δίνει μάθημα ανθρωπιάς στο προσφυγικό ζήτημα

ΝΥΤ: Η χτυπημένη Ελλάδα δίνει μάθημα ανθρωπιάς στο προσφυγικό ζήτημα

HuffPost Greece | Μαριαλένα Περπιράκη

Το παράδειγμα της Ελλάδας στην υποδοχή των προσφύγων καλεί ο αρθρογράφος των New York Times, Roger Cohen, να ακολουθήσει η υπόλοιπη Ευρώπη. Σε άρθρο του με τον τίτλο «Η Χτυπημένη Ελλάδα και το Προσφυγικό Μάθημα», ο Cohen επικροτεί τον τρόπο με τον οποίο μια χώρα που αντιμετωπίζει μεγάλα οικονομικά προβλήματα παρέχει φροντίδα στους πρόσφυγες που καταφτάνουν καθημερινά στα εδάφη της.

Το Αντίο σε μια Πατρίδα

Το Αντίο σε μια Πατρίδα

Μπήκα στο χώρο συνάντησης κι ήταν καθισμένη διστακτικά σε μια καρέκλα. Σήκωσε το κεφάλι της και κοιταχτήκαμε. Τα μάτια της μεγάλα, μαύρα κι υγρά. Τα μαλλιά κατάμαυρα και η εικόνα της τόσο υπέροχα εξωτική στα δικά μου μάτια. Ανατολίτισσα, πανέμορφη και τόσο μα τόσο ντροπαλή, με μια γοητευτική φυσική ευγένεια

Τι βλέπεις στην πλατεία Συντάγματος;

Τι βλέπεις στην πλατεία Συντάγματος;

του Barikat

Ακλόνητη σιγουριά. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί σε μένα! Μνήμη χρυσόψαρου. Εμείς είμαστε στην Ευρώπη. Αυτά περάσανε. Πόλεμος, προσφυγιά, καθεστώς που κυνηγάει και εξοντώνει αντιφρονούντες. Εξωτικές εικόνες που υπάρχουν μόνο μακριά από τον ανεπτυγμένο κόσμο. Τον δικό μας κόσμο. Εμείς εδώ είμαστε καλά. Πώς να σου περάσει από το μυαλό ότι μια μέρα μπορεί να χρειαστεί να τα αφήσεις όλα πίσω σου;

Μικροί, εκδικητικοί Θεοί

Μικροί, εκδικητικοί Θεοί

Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης
 Η αλληλουχία των θανάτων γνωστή. Ο Ίλι Καρέλι σκότωσε τον αρχιφύλακα Γιώργο Τσιρώνη και στη συνέχεια, κάποιοι, παρακινούμενοι προφανώς από τη δική τους αίσθηση περί δικαίου σκότωσαν τον Ίλι Καρέλι. Ελπίζω (αλλά δεν παίρνω και όρκο) ότι σύντομα θα τιμωρηθούν οι ένοχοι. Έτσι πρέπει να γίνει. Δεν πρόκειται περί ανούσιας πολιτικής ορθότητας. Πρόκειται για τον ουσιαστικό, ουσιαστικότατο διαχωρισμό του σοβαρού κράτους από τη ζούγκλα.

Τί ακριβώς είπε η Δημουλά για τους μετανάστες

Ούτε ρατσιστικό παραλήρημα, αλλά ούτε ακριβώς και μήνυμα συναδέλφωσης των λαών ήταν η ομιλία της ποιήτριας Κικής Δημουλά σε εκδήλωση των Atenistas στην Κυψέλη, η οποία προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Παραθέτουμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιλίας της, όπως δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ», ώστε ο καθένας να μπορέσει να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Δεν είμαστε όλοι μετανάστες

Δεν είμαστε όλοι μετανάστες

Αδάμος Ζαχαριάδης

Έχω φωνάξει πολλές φορές το σύνθημα «είμαστε όλοι μετανάστες» σε πορεία. Το έχω γράψει σε τοίχο και το έχω πει σε συνελεύσεις και σε συζητήσεις. Κάθε φορά που το έλεγα ένιωθα αλληλέγγυος με μετανάστες και μετανάστριες που έχω γνωρίσει στο Στέκι Μεταναστών και σε διαδηλώσεις. Κάθε φορά που το φώναζα ένιωθα αλληλέγγυος με μετανάστες και μετανάστριες που δεν γνώρισα γιατί δεν κατάφεραν να περάσουν «τις νάρκες του Έβρου». Κάθε φορά που το έγραφα ένιωθα αλληλέγγυος με τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα και τους αρνούνται την ιθαγένεια.

Στην Αλβανία με φωνάζουν «γκρέκο»

Στην Αλβανία με φωνάζουν «γκρέκο»

Γιάννης Καφάτος

Γεια σας, με λένε Γιάννη. Αυτό δεν είναι το κανονικό μου όνομα, όμως το βάζω στο χαρτί να διευκολύνω την ανάγνωσή σας. Το κανονικό μου όνομα ένα αλβανικό. Ο μπαμπάς μου είναι Αλβανός και όταν γεννήθηκα, σε μια ωραία γειτονιά της Αθήνας, ο μπαμπάς μου με βάφτισε με το όνομα του πατέρα του. Νομίζω κι εσείς έτσι κάνετε συνήθως στα παιδιά σας.

Μεγάλωσα σ’ αυτήν την ωραία γειτονιά και τώρα είμαι μαθητής της τρίτης δημοτικού. Οι φίλοι μου είναι ο Αντώνης, ο Κώστας, η Αντωνία, η Μαρία, ο Νικολάι και άλλα παιδιά. Όταν ήμουν στην πρώτη, γεννήθηκε και ο αδελφός μου.

Με αφορμή

Με αφορμή

Old Boy

Με αφορμή το φρικιαστικό έγκλημα της Ξάνθης θέλω να εκφράσω την αμέριστη και υπερβαθύτατη αηδία μου για τον κάθε ένα καθώς πρέπει Έλληνα νοικοκυραίο και την κάθε μία καθώς πρέπει Ελληνίδα νοικοκυραία, που το καλοκαίρι στην Πάρο είδαν κάτι περισσότερο και κάτι διαφορετικό από ένα ακόμα φρικιαστικό έγκλημα, που το καλοκαίρι στην Πάρο βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν προς τα έξω ό,τι ρατσιστικό σκατό κρύβει η ψυχούλα τους.

Η δυσανεξία ως μηχανισμός του κατεστημένου

Η δυσανεξία ως μηχανισμός του κατεστημένου 

Του Σπύρου Μπεκιάρη

 

“ Η λέξη "ξένος", σε όλες τις γλώσσες, σημαίνει φίλος ή ικέτης. Η μόνη γλώσσα στην οποία σημαίνει εχθρός είναι η Λατινική και σίγουρα αυτό συνδέεται με την κοσμοθεωρία του Imperium που κυοφορήθηκε στους κόλπους της ρωμαϊκής κοινωνίας στη βάση του σχήματος υπεροχής ”

"Παιδιά, πέστε μου Έλληνες ποιητές", ζήτησε ένας δάσκαλος σε κάποιο ελληνικό σχολείο.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Ανθρώπινα ερείπια στα γκέτο των αστέγων

 

«Αόρατος εκεί μπροστά, μόνος μέσα στους μόνους/κι η φτώχεια σου ατέλειωτη, ζωή που δεν περνάει».

ΒΙΒΙΑΝ ΜΠΕΝΕΚΟΥ - ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΛΑΓΙΟΥ

Μέσα στα ερείπια της «Columbia» έχουν βρει καταφύγιο δεκάδες άστεγοι, δίνοντας καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, ανάμεσα σε σωρούς από σκουπίδια, δίχως ρεύμα ή ένα πιάτο φαΐ. Kι όλα αυτά σε έναν χώρο, που έχει παρθεί η απόφαση να γίνει μουσείο ύστερα από τους πολύχρονους αγώνες των κατοίκων της περιοχής

Αυτοί οι στίχοι έρχονται στο μυαλό, την ώρα που αντικρίζει κανείς τα μάτια του 25χρονου Αλί, μαύρα σαν... τον κόσμο του, να σε κοιτούν στα παραπήγματα της «Columbia». Πέντε άνθρωποι μαζί, πάνω στα ερείπια του παλιού και ιστορικού κτιρίου της δισκογραφικής εταιρείας, κρυμμένοι πίσω από μπάζα, σκουπίδια, μοναξιά, εγκατάλειψη και ένδεια που τσακίζει τον νου.

Το κύκνειο γρύλισμα ενός προτεκτοράτου

Το κύκνειο γρύλισμα ενός προτεκτοράτου

Του Μάκη Μαλαφέκα.

Η κατασκευή του «φράχτη» που θα μας προστατεύει απ’ τους εκ του Νότου και της Ανατολής εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας -στην εξαθλίωση των οποίων το εξαχρειωμένο ελληνικό κράτος συνέβαλε όσο του επέτρεπαν οι μικρομέγαλες ιμπεριαλιστικές του δυνατότητες (χαρούμενη συμμετοχή στον ΠΟΕ και προηγούμενα σε όλες τις GATT, ενθουσιώδης εισβολή στο Αφγανιστάν, διαρκής λογιστική υποστήριξη του πολέμου στο Ιράκ, τουμπεκί για την Παλαιστίνη, υποστήριξη εισβολής στη Λιβύη...)- οδεύει πλέον προς την ολοκλήρωσή της.

Κοινωνικός δαρβινισμός

Κοινωνικός δαρβινισμός

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Καταδικασμένη να αναζητήσει τη ζωή μακριά από την πατρίδα της. Λαθραία και ανασφάλιστη, αναγκάστηκε να αγωνιστεί για τη ζωή της ενάντια στον καρκίνο σε μια χώρα που μέχρι χθες ήταν φιλόξενη. Τώρα θα απομακρυνθεί απ’ αυτή τη χώρα σαν τον καρκίνο που η ίδια αφαίρεσε! Το ίδιο συνέβη με τον βασανισμένο μετανάστη στη Σαλαμίνα. Το ίδιο με τον καθηγητή που συκοφαντεί τη συνάδελφό του προκειμένου να προτιμηθεί κατά την «αξιολόγηση». Το ίδιο παντού. Κοινωνικός δαρβινισμός.

"Επί 18 ώρες με βασάνιζαν"

"Επί 18 ώρες με βασάνιζαν"

Παπαντωνίου Κ.

Λίγα 24ωρα μετά τον δίχως προηγούμενο βασανισμό του 30άχρονου Αιγυπτίου στη Σαλαμίνα, καίρια ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πρώτα από όλα ένα τεράστιο "γιατί". Γιατί τόσο μίσος; Ο Ουαλίντ, όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν, δεν "πειράζει ούτε μυρμήγκι". Παρ' όλα αυτά, κάποιοι θέλησαν να του αφαιρέσουν τη ζωή. Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι, σε... συνθήκες ζούγκλας, όπως είναι αυτές που επικρατούν στην Ελλάδα, ο καθένας αναζητά ένα τρόπο να επιβιώσει, αφήνοντας στην άκρη νόμους και ηθικούς φραγμούς. Δε μιλάμε όμως για μια συνηθισμένη κλοπή, ανάμεσα στις τόσες άλλες που έχουμε δει να αυξάνονται ραγδαία εν καιρώ κρίσης. Μιλάμε για πράξεις βίας, που όμοιές τους δεν γίνονται "ούτε στο Γκουαντάναμο", όπως είχε πει ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής κοινότητας, Ναΐμ Ελ Γαντούρ, λίγες ώρες μετά το περιστατικό.

Αλίκη, έξι χρονών ρατσίστρια

Αλίκη, έξι χρονών ρατσίστρια 

της Εύας Κάππα

Κυριακή πρωί. Καφές στο χέρι και ταξί. -Στο σταθμό των τρένων, παρακαλώ. Πάει καιρός που έχω να επισκεφτώ την αδερφή μου και την οικογένεια της. Κατέφθασα. Την κοιτάω από το παράθυρο. Τα μαλλιά της κοτσίδα και ροζ κλιψάκια στερεώνουν τις όποιες μπουκλίτσες δεν κατάφερε να συγκρατήσει η αλογοουρά της. Ο λόγος για την μικρή μου ανιψιά, την Αλίκη. Μεγάλωσε. Όσο πάει περισσότερο μοιάζει της μάνας της. 

Φαγητό σε ένα συνοικιακό ταβερνάκι και αμέσως μετά παίρνω την μικρή από το χέρι να πάμε βόλτα. Ο χρόνος ο χαμένος δύσκολα κερδίζετε και έτσι καταφεύγω στα βρώμικα μέσα. Της παίρνω παγωτό, κάνω λίγο τον καραγκιόζη και δεν χορταίνω να την βλέπω να γελά. Θέλω τόσο να περάσει καλά για να με θυμάται ως την επόμενη φορά που θα έρθω!

Στην Αθήνα πια δεν έχουμε ζωή

Στην Αθήνα πια δεν έχουμε ζωή

Εγραψε: Pitsirikos 

 

Η είδηση της δολοφονίας ενός 44χρονου άνδρα από τρεις άγνωστους στο κέντρο της Αθήνας, την ώρα που πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του για να μεταφέρει την ετοιμόγεννη σύζυγό του στο μαιευτήριο, συγκλόνισε τους πάντες.

Αυτός ο άνδρας που δολοφονήθηκε χτες στην Αθήνα ήταν ένας από εμάς. Δεν ήταν αστυνομικός που κυνηγούσε κακοποιούς, δεν οπλοφορούσε, δεν δολοφονήθηκε για ξεκαθάρισμα λογαριασμών – στη θέση του θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε πολίτης αυτής της χώρας.

Ίσως, αυτός είναι ο λόγος που τα στομάχια όλων σφίχτηκαν στο άκουσμα αυτής της δολοφονίας. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό του να ετοιμάζεται να μεταφέρει γεμάτος χαρά τη γυναίκα του στο μαιευτήριο για να φέρει στον κόσμο το παιδί του. Αυτό που δεν μπορεί να διανοηθεί είναι πως –αντί για τη νέα ζωή- θα συναντήσει τον δικό του θάνατο. Είναι τρελό αυτό.